Mannelijke jazzzangers zijn dun gezaaid en dan bedoel ik niet soft soul zangers als Gregory Porter en ook geen crooners, maar zangers als Jon Hendricks, Al Jarreau, Johnny Hartmann, Kurt Elling of deze Pierre L. Chambers. Zijn liefde voor de jazz zit in zijn DNA, zijn vader, bassist Paul Chambers, was een van de grootste jazzmuzikanten van de 20ste eeuw, maar het was zijn moeder, Annie Chambers, die hem de liefde voor de jazz bijbracht, dit album heeft hij dan ook opgedragen aan zijn ouders en de invloed die ze hadden op zijn kunstenaarschap. Ondanks dat hij al bijna 40 jaar geleden begon met optreden, heeft hij nooit een solo album opgenomen, een ontmoeting met Cathy Segal- Garcia tijdens een concert bracht uiteindelijk de vonk die hij nodig had om het proces in werking te zetten.

‘Shining Moments”, zijn debuut album bestaat uit een verzameling van moderne jazzklassiekers in een reeks van stijlen, afgewisseld met een aantal gedichten voorgedragen op geïmproviseerde muziek. Een van de redenen dat ik onmiddellijk was gecharmeerd van Pierre is zijn diepe soulvolle bariton stem die je emotioneel weet te raken. Hij wordt begeleid door Karen Hammack (piano), Henry Franklin (bas), Clayton Cameron (drums), Jeff Kaye (flugelhorn), Dori Amarilio (gitaar) en Cathy Segal-Garcia (zang).

Het album opent met het aanstekelijke “Work Song” geschreven door Nat Adderley met tekst van Oscar Brown Jr. Diens versie behoort tot een van mijn favoriete jazz songs, maar de versie van Pierre kan de vergelijking aan met fraaie scatzang en soepel gitaarspel. “My Favorite Things” geschreven door Richard Rodgers met tekst van Oscar Hammerstein II, vooral beroemd geworden door John Coltrane, krijgt een superieure uitvoering van Chambers. “The nearness of you” geschreven door Hoagy Carmichael in 1937 met tekst van Ned Washington is niet mijn favoriete muziek, een beetje uit de oude doos en meer iets voor crooners, piano en drums zorgen voor het jazz element. Wel weer goed klinkt “Dear Ann” gecomponeerd door zijn vader met tekst van Pierre in een Bossa Nova versie. Het gedicht “My Father” alleen begeleidt door de bas is ook indrukwekkend, “I used to stare at his bass/leaning in the corner of the bedroom/at the foot of the bed between bed and dresser/ where my big brother placed it for safe keeping./It watched us sleep at night./ stood guard over any danger that might walk up the back stairs/of my grandmother’s house wanting to do us harm./We felt safe with it leaning there.” Ook aan zijn moeder is een gedicht gewijd “This Mother”.

Een van de hoogtepunten op het album is Pierre’s eerbetoon aan Blackness en de African American Experience met een bezielende weergave van “Afro Blue” van Mongo Santamaria maar pas echt beroemd geworden in de uitvoering van John Coltrane, hier zingt Chambers de geweldige tekst van Abbey Lincoln, ondersteunt door Segal-Garcia. Een wel gekozen eind van een uitermate geslaagd album, geen geringe prestatie voor een debuut !

Jan van Leersum.